María Jesús

Durante a historia da humanidade, xurdiu a pregunta sobre cal era a orixe da vida. Ante esta, temos diferentes teorías, que varían dende a relixión ata a ciencia. A primeira das hipóteses que barallou o ser humano foi o Creacionismo, que actualmente aínda se conserva co nome de Deseño Intelixente, xa que a ciencia (aínda que desenrolou numerosas teorías), non logrou desbancar á relixión.

1. CREACIONISMO

Denominámolo así xa que está baseado na crenza, inspirada en dogmas relixiosos, de que a Terra e todos os seres vivos que nela habitan, foron produto dun acto de creación por parte dun ser superior e divino; e que este acto responde a un determinado propósito.

Existen diferentes teorías dentro do Creacionismo.

Ø Creacionismo clásico: Aqueles que defenden esta teoría están en contra da evolución biolóxica e non aceptan como probas da mesma os fósiles, as probas xenéticas... Ademais diso, interpretan literalmente a Biblia, sen concretar unha forma científica de entender a orixe das especies e da vida en xeral.

Ø Creacionismo contemporáneo:

o Creacionismo anti-evolución actual: A diferencia do Creacionismo clásico, este acepta e trata de utilizar probas aportadas polas ciencias naturais, de aí que os seus partidarios o chamen Creacionismo científico. Sen embargo, estes non seguen o método científico e os feitos que presentan non son falsables e poden estar, en moitos casos, modificados ou terxiversados. Isto provoca que non sexa tido en conta pola comunidade científica, senón como unha proposición pseudocientífica.

o Deseño intelixente: É unha variante do Creacionismo, xa que os seus partidarios non fan explícita a súa motivación relixiosa, senón que intentan negar a validez das explicacións científicas sobre a orixe das estruturas biolóxicas. Para iso, conclúen que é necesaria a intervención dun ser intelixente para a creación das mesmas.É presentado polos seus seguidores como unha alternativa ao Neodarwinismo. Para os científicos, esta tamén é unha teoría pseudocientífica, xa que non formula hipóteses contrastables.

o Creacionismo pro-evolución: Este tipo de Creacionismo está considerado a favor da evolución e adopta unha postura filosófica chamada evolución teísta. Cren na existencia dun creador e un propósito, pero aceptan que os seres vivos son o produto dun proceso de evolución natural. Esta forma de Creacionismo non interfire na práctica da Ciencia, xa que non se presenta como unha alternativa ao Neodarwinismo, senón como uncomplemento filosófico/relixioso á teoría da evolución.

2. A XERACIÓN ESPONTÁNEA. REDI E PASTEUR.

A xeración espontánea é unha teoría que afirmaba que os seres vivos simplemente aparecían, e que proviñan das materias inertes como o barro ou o esterco. Esta teoría estivo en vixencia ata finais da Idade Media aproximadamente, etapa na que comezaron a xurdir novas ideas, moitas delas relacionadas coa relixión e coa orixe divina da vida.

A comezos do século XVII comezou a cuestionarse esta teoría.

Destacamos o experimento realizado por Francesco Redi no que demostrou que a orixe da vida non era espontánea. Este experimento consistía en meter dous anacos de carne en dous recipientes diferentes, un aberto e outro pechado hermeticamente. Redi observou que so aparecían larvas no recipiente aberto, onde as moscas podían poñer os ovos. A pesar deste convincente experimento, non se rechazou totalmente a idea da xeración espontánea, pois esta, estaba fortemente implantada na sociedade da época.

Na segunda metade do século XIX Luís Pateur probou que os microbios se orixinaban a partir doutros microorganismos. Pasteur e Redi estudaron o mesmo fenómeno de forma independente. Pasteur utilizou dous matraces moi alargados que se van facendo cada vez máis finos ata rematar nunha pequena abertura. Neles meteu caldo, e herviunos para poder eliminar todos os microorganismos. Pasado algún tempo, ao observar que non se producían cambios, cortou o tubo dun dos matraces. O matraz aberto tardou moi pouco en descompoñerse mentres que o cerrado non presentou cambios. Pasteur demostrou mediante este experimento que os microorganismos tampouco proviñan da xeración espontánea. Finalmente aceptouse de forma xeneralizada o principio que dicía que todo ser vivo procede doutro ser vivo.

3. HIPÓTESE DA PANSPERMIA

1. Panspermia orixinal.

A teoría da Panspermia foi defendida polo químico Arrhenius en 1906 e afirmaba que a vida na terra xurdiu debido á viaxe interestelar de seres doutros planetas que xa albergaban vida. Propuxo que as células que carecían de protección viaxaban baixo unha fina capa de carbón que servía para contrarrestar os efectos da radiación ultravioleta (radio-panspermia). A pesar disto, esta hipótese está descartada na actualidade, xa que son necesarios varios litros de auga ou rochas para a mesma protección fronte ós raios cósmicos.

Esta hipótese foi cuestionada xa que é moi pouco probable que nos primeiros momentos da formación da Terra, os organismos puideran soportar as elevadas temperaturas. Por outra banda, cando o noso planeta comezou a enfriarse, a contribución cósmica diminuíu.

2. Panspermia actual.

Aínda que a panspemia orixinal foi moi cuestionada e non chegou a resolver as preguntas con respecto á orixe da vida, tampouco foi descartada, e os científicos da actualidade desenvolveron novas hipóteses baseándose na orixinal de Arrhenius. Non todas son interesantes, pero existen algunhas que poden achegarnos ó que nós buscamos e converterse en revolucionarias, xerando grandes titulares nos medios de comunicación.

Ø Pseudo-panspermia: Esta hipótese defende a chegada de compostos orgánicos complexos procedentes doutros lugares do Universo, para formar o caldo primordial onde os compostos se foron almacenando ata xurdir os primeiros rastros de vida. Esta teoría foi amplamente aceptada.

Ø Panspermia básica: Esta idea afirma que a vida microbiana está presente en forma de asteroides ou cometas e pode chegar intacta á superficie dos planetas e iniciar entón a súa evolución adaptándose as condicións de cada lugar. Se estas formas escaparan en forma de fragmentos despois da colisión dun meteorito esta teoría recibiría o nome de panspermia de impacto, meteórico ou litopaspermia. Segundo esta teoría, estos viaxes só poderían realizarse entre planetas.

Ø Panspermia dirixida: Xurdiu en 1973 grazas a Francis Crick e a Leslie Orgel, que propuñan que a chegada á Terra de vida se debeu a unha nave espacial enviada por seres intelixentes doutro planeta, ao darse conta de que era moi difícil que nun meteorito se puidera sobrevivir á radiación.

Ø Panspermia moderna: Propón que son os cometas os vehículos portadores, xa que son capaces de protexer as células dos raios ultravioletas e da radiación cósmica. Tamén son capaces de deixalas na parte alta da atmosfera e descender lentamente. Ademais diso, se se comproba a inmortalidade das esporas bacterianas, os cometas poderían transportalas por toda a galaxia.

Hai outra hipótese da panspermia, chamada panspermia firme, que amplía o concepto moderno á evolución. Segundo esta, os xenes son instalados por transferencia xenética e non mediante a copia dos mesmos e a corrección dos erros dun sistema bacteriano.

A teoría moderna da panspermia difire da orixinal, que mantiña que foron necesarias moléculas orgánicas como primeira etapa na formación dos seres vivos na Terra. Segundo numerosos científicos, a Panspermia non é tan eficiente como para ser tida moi en conta na explicación da orixe da vida no noso planeta.

Mª Jesús Aguiar Pazos, nº 1

Claudia Cid Nieto, nº 9

Lara Salgado Santos, nº 25

0 comentarios

Traballo individual (tectónica de placas)

jagupaz - 18 de noviembre de 2008 - 13:15

ORIXE E EVOLUCIÓN DA TERRA

Formación da parte sólida, da parte líquida e orixe e evolución da atmosfera:Despois dun tempo no que a Terra era unha masa incandescente as capas exteriores comezaron a solidificarse, pero o calor volviaas fundir. Finalmente a temperatura baixou o suficiente para permitir a formación de codia terrestre estable. Ao omezo esta codia non contaba con atmosfera polo que recibía moitos impactos de meteoritos. A actividade volcánica era moi intensa o que significaba que grandes masas de lava saisen o exterior e se solidificasen aumentando deste xeito a codia.

Esta actividade dos volcáns xerou unha gran cantidade de gases que acabaron formando unha capa sobre a terra á que algúns autores lle chaman Atmosfera I. A composición desta atmosfera era moi distinta á da actual, pero foi a primeira capa protectora que permitíu a aparición de auga líquida. As primeiras choivas xeráronse grazas as erupción volcánicas a partir do osíxeno e do hidróxeno que xeraba o vapor de auga. Este vapor ao ascender a atmosfera condensábase dando orixe as primeiras choivas. Ao cabo dun tempo, coas temperaturas da codia máis baixas, a auga das precipitación puidose manter nas zonas máis profundas da codia dando lugar ós primeiros océanos e mares.

Capas da Terra da parte sólida:

CAPA INTERNA	EXPESOR APROXIMADO	ESTADO FÍSICO
Codia	7_70 km	Sólido
Manto Superior	650_670 km	Plástico
Manto Inferior	2.230 km	Sólido
Núcleo Externo	2.220 km	Líquido
Núcleo Interno	1.250 km	Sólido

Un pouco da historia da Terra:A Terra que hoxe coñecemos ten un aspecto moi distinto o que tiña despois do seu nacemento hai uns 4.500 anos. Dicen os sientíficos que hai uns 1.500 anos prodúxose unha gran explosión chamada Big Ban, a forza desta explosión expandíu a materia en todas as direccións a unha velocidade case coma a da luz. A medida que se alexaba do centro esta materia ía perdendo forza.

Canto máis antigo é o periodo que se quere estudar e analizar máis dificultades se van atopar, xa que co paso do tempo a erosión e os distintos cambios foron borrando as posibles señais.

TECTÓNICA DE PLACAS

Concepto: É unha estructura xeolóxica que explica a forma na que está estructurada a litosfera (porción externa máis fría e ríxida da Terra). Esta teoria explica os desprazamentos que se observan entre as placas e o seu movento sobre o manto terrestre. Tamén nos explica a formación das cadeas montañosas e porque os terremotos e os volcáns se concentran en zonas específicas da Terra (Ex: o cinturón de fogo do pacífico).

Límites: A maior actividade tectónica preséntase no bordo das placas xa que é onde se produce a interación entre placas. Hai tres clases de límites.

Límite diverxente: dase cando as placas se separan unhas das outras e o magma emerxe desde rexións máis profundas (Ex: dorsal mesoatlántica formada pola separación das placas de Eurasia e Norteamérica das de África e Sudamérica).

Límite converxente: prodúcese cando chocan dúas placas oceánicas ou unha placa oceánica contra unha continental.

a) Cando o choque é entre dúas placas continentais da lugar a formación de extensas cordilleiras creando un bordo de obdución (Ex: o Himalaia que é o resultado da colisión entre a placa Indoaustraliana e a Euroasiática).

b) Cando chocan unha placa oceánica e outra continental, a placa oceánica é empuxada debaixo da continental formando unha zona de subdución. Límite transformante: dase cando os bordos das placas se deslizan un con respeto o outro (Ex: Falla de San Andrés no oeste de Norteamérica).

Ciclo de Wilson: Comeza coa fragmentación dun continente debido a acción dun punto quente, este punto puidose formar debido a unha “mala ventilación” debaixo dos continentes. Nese lugar producese a fragmentación da Litosfera e da lugar a aparición dun rift que irá evolucionando ata convertirse nun océano. Os continentes que se atopen ó lado dun rift quedarán como costas sen actividade sísmica nas que se producirá unha importante sedimentación. Cando a codia estea o suficientemente fría despois de irse alonxando da dorsal e facéndose cada vez máis ríxida, romperase e comezará a subdución na parte máis cercana o continente porque é a máis débil. Fórmase así unha fosa na que se destrúe a codia oceánica. Se parte da fosa se crea sobre a codia continental o océano tenderá a cerrarse, fracturando o bordo do continente. Este acaba cicatrizando e aparecerá sobre o continente un novo punto quente que o volverá a romper.

Segundo este esquema arredor dun continente antigo iranse fusionando ademais doutros continentes rochas preocedentes da corteza oceánica máis moderna.

Na actualidade os puntos máis quentes e activos están nas Canarias, en Cabo Verde e no parque de Yelowstone...

O principal problema é que non resolve a teoria é como se producen as correntes convectivas, cales son as irregularidades no manto e no núcleo que permite que un determinado punto de temperatura sea maior (ou menor) que o seu entorno.

Traballo realizado por:

María Jesús Aguiar Pazos nº1

0 comentarios

Tema 2 CMC - Sismos e tectónica de placas

jagupaz - 30 de octubre de 2008 - 18:21

Concepto: Liberación de enerxía elástica acumulada no subsolo que se reflexa nun movemento brusco da terra. O punto exacto onde se produce recibe o nome de hipocentro, e o punto en liña recta na superficie terrestre desde tal lugar é o chamado epicentro.

Ondas sísmicas: Son aquelas que se propagan desde o foco do sismo ata a superficie da terra. Podemos clasificalas en:

Ø Ondas P: (ou primarias) son as primeiras que chegan á superficie terrestre. Son ondas lonxitudinais.

Ø Ondas S: (ou secundarias) chegan á superficie da terra en segundo lugar. Son ondas transversais.

Sismogramas: Rexistro da actividade sísmica mediante a utilización dun sismógrafo. A medida deste aparello recole as fontes naturais (terremotos) como de fontes artificiais.

Os sismógrafos recollen a magnitude dun sismo, o que nos permite clasificar os temblores segundo a chamada Escala de Richter. Esta escala non ten un punto máximo, senón que depende do tipo de sismo. A escala que se encarga de medir a intensidade dos terremotos é a Escala de Mercalli.

Ø Riscos sísmicos: Considérase risco sísmico a aquel que poida producir danos materiais, ou no caso dun forte temblor danos á población. Este risco varía dunha rexión a outra tendo en conta múltiples factores.

Explicación dos sismos según a Tectónica de placas: Os sismos son producidos debido ao movemento das placas tectónicas, e en particular, á fricción que se produce nos límites transformantes ao chocar dúas placas. Este movemento xenera unha acumulación de enerxía elástica sobre un determinado volumen de roca que ao fracturarse libera a enerxía en todas as direccións.

Terremotos e maremotos máis destructivos:

Ø Pakistán- 80.000 mortos en Cachemira (7.6 graos intensidade).

Ø Tsunami na illa de Sumatra- 300.000 víctimas (9 graos).

Ø Perú (2007)- 595 mortos (7.9 graos)

Ø San Francisco (1906)- 2500 mortos (máis de 8 graos)

Destacamos estes sismos fundamentalmente pola súa intensidade, e polo número de mortos no caso de Pakistán e sobre todo o da illa de Sumatra onde ademais das víctimas houbo millóns de desaparecidos.

Traballo realizado por:

- Mª Jesús Aguiar Pazos, nº 1

- Claudia Cid Nieto, nº 9

- Lara Salgado Santos, nº 25

Sismos E TectóNica De Placas MaríA JesúS, Claudia, Lara

View SlideShare presentation or Upload your own. (tags: sismos tectónica)

0 comentarios

Traballo tema 1 CMC - Estrutura do Universo

jagupaz - 28 de octubre de 2008 - 16:57

ESTRUTURA DO UNIVERSO

No Universo observado podemos atopar miles de millóns de estrelas agrupadas en galaxias. Os científicos afirman que unicamente coñecemos unha pequena parte do Universo estruturado en diferentes componentes.

Compoñentes e estrutura das galaxias:

Nunha galaxia podemos atopar diferentes estruturas como os cúmulos estelares, os sistemas estelares múltiples e as nebulosas.

Ø Cúmulos estelares: Son grupos de estrelas atraídos pola súa propia gravidade. En cada galaxia podemos atopar centos de cúmulos estelares.

Ø Sistemas estelares múltiples: Son sistemas formados por grupos de dúas, tres ou máis estrelas que xiran en torno a un centro común (unidas pola gravidade). Os sistemas de máis de tres estrelas poden ser inestables, por iso son máis comúns os sistemas binarios.

Ø Nebulosas: Son lugares onde se forman as estrelas e están constituídas por helio (He), hidróxeno (H) e pó interestelar. Poden ser restos dunha estrela que morreu.

Agrupación de galaxias:

As galaxias son acumulacións de estrelas, gases e pó que segundo a súa forma poden estar clasificadas de diferentes maneiras. No Universo, hai centenares de miles de millóns de galaxias e dentro delas o centro é o que contén a maioría das estrelas. Cada corpo xira debido a atracción dos demais e tamén existe un movemento maior que fai que os componentes da dita galaxia xiren arredor do seu centro.

Ø Cúmulos: As agrupacións de galaxias forman os denominados cúmulos galácticos, poden chegar a conter miles de galaxias. Estos cúmulos non están distribuidos de forma uniforme no Universo. Atópanse dispostos en longos filamentos fibrosos con forma de lazo separados por grandes baleiros. Un exemplo deste é a Gran Muralla, filamento descuberto en 1989 que ocupa un espazo de máis de 500 millóns de anos luz.

Ø Supercúmulos: Son agrupacións de cúmulos de galaxias que forman unhas das estruturas máis grandes do Universo contando algúns destes con millóns e millóns de anos luz de diámetro. Non podemos dicir que existan cúmulos de supercúmulos aínda que si hai un gran debate no que se refire a estruturas aínda maiores que estes supercúmulos. Como exemplo dun supercúmulo cercano temos o Supercúmulo Local formado por o cúmulo local coa nosa galaxia, a Vía Láctea e o cúmulo de Virgo.

Universo esponxoso:

O Universo ten unha estrutura esponxosa que non é estática, senón que se vai movendo a medida que o Universo se expande e á súa vez tamén vén producido polo movemento dos compoñentes do mesmo como galaxias, estrelas… hacia adiante e hacia atrás.

Se vamos máis alá do punto de vista físico e observamos o Universo falando en términos xeométricos, non podemos afirmar que a súa estrutura sexa realmente esponjosa.

Estrelas:

Corpo celeste que brilla no ceo con luz propia. É unha gran masa gaseosa de forma casi esférica que xera enerxía no seu interior por reaccións termonucleares. Están compostas fundamentalmente por H e He. Podemos clasificalas tendo en conta diferentes aspectos.

Ø Formación dunha estrela tipo Sol: As estrelas fórmanse en zonas densas das nebulosas como consecuencia da compresión do gas e do pó, ou pola explosión dunha supernova.

Ø Criterios para a clasificación dunha estrela: Podemos clasificar as estrelas tendo en conta a súa gravitación, o seu tamaño, o seu espectro e a súa luminosidade.

Ø Posibles evolucións dunha estrela: As estrelas evolucionan durante millóns de anos. Chamamos evolución estelar ao conxunto de cambios que experimenta unha estrela dende que nace ata que morre.

Comeza sendo unha xigante vermella que despois de un proceso no seu núcleo e de millóns de anos que oscilan dependendo do tipo de estrela pasa a ser unha superxigante amarela, que é unha fase moi curta polo que se coñecen moi poucas estrelas dentro desta categoría. Atopámola entre a xigante vermella e a supernova que é maneira que teñen algunhas estrelas de perecer; pero este fenómeno non significa o final da estrela, xa que deixa un remanente en forma de enana negra (consecuencia do consumo nuclear de combustible da enana blanca) ou de burato negro (rexión do espazo-tempo provocada por unha gran concentración de masa no seu interior).

Estrelas como fábricas de elementos químicos:

O 97% do Universo está formado por hidróxeno, o 2% por helio e o resto por outros elementos, que son formados nas estrelas mediante un proceso de fusión (rotura do núcleo dos átomos) no centro das mesmas.

Traballo realizado por:

- María Jesús Aguiar Pazos, nº 1

- Claudia Cid Nieto, nº 9

- Lara Salgado Santos, nº 25

Estrutura do Universo

View SlideShare presentation or Upload your own. (tags: negro agujero)

0 comentarios